To GreenZone και ο Πράσινος Ασθενής παρουσιάζουν άγνωστα ιστορικά στοιχεία γύρω από την οικογένεια του Ανδρέα Βγενόπουλου, ο οποίος γεννήθηκε κυριολεκτικά μέσα στον Παναθηναϊκό…
Αριστερά, ο Ανδρέας Βγενόπουλος παρέα με τον… Ανδρέα Βγενόπουλο. Φανελάκι με Τριφύλλι στο στήθος και μπάλα ΒΙΕΝΝΑ, κατασκευή της οικογένειας- το καλύτερο τόπι της εποχής. Κάτω ο παππούς Ανδρέας, μαζί με το συνονόματο εγγονό, την τρία χρόνια μεγαλύτερη Ειρήνη και τον αστέρα της εποχής Βαγγέλη Πανάκη σε γιορτή…
«Η ψυχή του “παππού” θα αγαλιάζει, καθώς από εκεί ψηλά θα βλέπει τους στόχους του μικρού εγγονού. Και ο Ανδρέας Βγενόπουλος ο νεότερος φιλοδοξεί να γίνει κάτι μεγάλο, τόσο στην κοινωνική ζωή όσο και στον αθλητισμό. Η πίστη με την οποία αντιμετωπίζει το κάθε τι, είναι καλός οιωνός για το μέλλον του».
Με αυτά τα λόγια παρουσιάζει τον δεκαεξάχρονο Ανδρέα Βγενόπουλο η «Αθλητική Ηχώ» το 1969.
Ας ταξιδέψουμε παρέα αρκετά χρόνια πίσω. Σε εποχές ρομαντικές. Διαφορετικές από το σήμερα. Στις εποχές που ο παππούς Ανδρέας ήταν ο άνθρωπος που διαμόρφωνε το ποδόσφαιρο της Αθήνας. Σε χρόνια που ο πατέρας Ευάγγελος δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί τους εχθρούς του Παναθηναϊκού με τις ανακοινώσεις του. Πίσω στο χρόνο, πενήντα ολόκληρα έτη, τότε που οι νεαροί Ανδρέας και Ειρήνη έπιαναν για πρώτη φορά ξίφος και μπολιάζονταν με το «μικρόβιο» του Τριφυλλιού.
Το Παναθηναϊκό παρελθόν του Ανδρέα Βγενόπουλου παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για μελέτη. Είναι ο μοναδικός μέτοχος της ΠΑΕ, η οικογένεια του οποίου έχει τόσο βαθιά ριζωμένο το όνομά της στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Από τα βρεφικά χρόνια του Συλλόγου. Πριν καν τον μεγάλο Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Είναι, ακόμα, ένας από τους ελάχιστους Έλληνες παράγοντες που έχει ανδρωθεί στον σύλλογό του ως πρωταθλητής. Μόνο με τον Πανουργιά, τον Νικολαΐδη και τον Παπάζογλου μπορούμε να τον συγκρίνουμε, όσον αφορά το συγκεκριμένο σκέλος.
Τα πάντα ξεκίνησαν από τον «παππού»
Ο Ανδρέας Βγενόπουλος, ο έφηβος με τα «χιονισμένα» μαλλιά, όπως τον φώναζαν, από νεαρός μέχρι και σε προχωρημένη ηλικία ήταν λάτρης του αθλητισμού. Γνώρισε τον Παναθηναϊκό και έγινε μέλος της οικογένειάς του στα μέσα του ’30. Ως στέλεχος του Δ.Σ. βοήθησε να παρθούν καθοριστικές αποφάσεις, να βγει ο Σύλλογος από μεγάλες κρίσεις και αδιέξοδα. Ήταν πρόσωπο κοινής αποδοχής, ιδιαίτερα αγαπητός ακόμα και από εκπροσώπους αντίπαλων ομάδων.
Ήταν ακόμα μέλος της επιτροπής μεταγραφών, μέσα από την οποία κατάφερε και έντυσε με την πράσινη φανέλα ποδοσφαιριστές θρύλους, όπως ο Μίμης Δομάζος και ο Ζαχαρίας Πιτυχούτης. Αυτός τους έφερε στον Παναθηναϊκό!
«Το ποδόσφαιρο της Αθήνας θα βρίσκονταν σε πρωτόγονα επίπεδα αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας Βγενόπουλος». Τα λόγια της εφημερίδας ΦΩΣ αντικατοπτρίζουν άριστα την εικόνα και την προσφορά του στον αθλητισμό και εξηγούν ίσως τον λόγο που εκλέχθηκε πρόεδρος της ΕΠΣΑ για 18 συνεχόμενα χρόνια.
«Υπήρξε ο πρώτος, ο εμπνευστής, ο καθοδηγητής, ο εισηγητής παντός ό,τι συνετέλει στην πρόοδο του ποδοσφαίρου μας», ακούστηκε από ανθρώπους των σπορ στην κηδεία του. Έχασε τη μάχη με το θάνατο, τρεις μήνες μετά την κατάρρευση της δημοκρατίας τον Ιούλιο του 1967. Η καρδιά του δεν άντεξε τις απότομες, ριζικές και βίαιες αλλαγές που εφάρμοσε στον Παναθηναϊκό το καθεστώς των συνταγματαρχών, είπαν εκείνοι που τον γνώριζαν.
«Οι Παναθηναϊκοί με τους Παναθηναϊκούς»
Αυτό είναι το σλόγκαν που συντρόφευε τον «μεσαίο» της οικογένειας. Τον Ευάγγελο Βγενόπουλο, ιδιοκτήτη ταξιδιωτικού γραφείου που ειδικευόταν στις εκδρομές φιλάθλων του Παναθηναϊκού. Πέρασε και αυτός από το συμβούλιο του Τριφυλλιού και διετέλεσε αρχηγός των αποστολών της ποδοσφαιρικής ομάδας. Ως χαρακτήρας διέφερε από τον πατέρα του. Ενώ ήταν το ίδιο επικοινωνιακός και μπορούσε εύκολα να πείσει και να καθοδηγήσει, δεν τον διέκρινε η ψυχραιμία του «γκριζομάλλη» Ανδρέα. Ήταν περισσότερο οπαδός. Με την καλή έννοια. Διαφορετικές, βέβαια και οι εποχές που έμαθε το ποδόσφαιρο.
Όσοι τον έζησαν, θα θυμούνται και τις περίφημες επιστολές του. Έσπαγαν κόκαλα! Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού κάθε φορά που η ομάδα τους αδικείτο, ξεφύλλιζαν με ανυπομονησία την «ΗΧΩ» και τα «Παναθηναϊκά Νέα» για να πάρουν δύναμη από τα σκληρά, ειλικρινή, αυθόρμητα, Παναθηναϊκά λόγια του Ευάγγελου Βγενόπουλου. Δεν υπάρχουν άλλωστε και πολλοί παράγοντες με το σθένος, απευθυνόμενοι σε υφυπουργό, να φωνάξουν:
«Ο Παναθηναϊκός για εμάς είναι θρησκεία και για τη θρησκεία μας δε δεχόμαστε συμβιβασμούς».
Ανδρέας και Ειρήνη – Παναθηναϊκοί από κούνια
Σε αυτό το περιβάλλον γεννήθηκε ο Ανδρέας και η Ειρήνη. Περιπτώσεις για τις οποίες η φράση «Παναθηναϊκοί από κούνια» βρίσκει την κυριολεκτική της σημασία.
Η Ειρήνη Βγενοπούλου πώς να μην έχει στο… αίμα της τα σπορ, αφού πριν ακόμα γεννηθεί ήρθε σε επαφή με έναν θρύλο του ελληνικού αθλητισμού. Τον Γρηγόρη Λαμπράκη, ο οποίος την ξεγέννησε το 1950. Δεκατρία χρόνια πριν το δραματικό απόγευμα της δολοφονίας του στη Θεσσαλονίκη.
Σε ηλικία 15 ετών θέλησε να ακολουθήσει τα χνάρια του παππού και του μπαμπά της και εγγράφηκε στον Παναθηναϊκό. Μόλις είχε συστηθεί από τον Όμιλο το γυναικείο τμήμα οπλομαχίας (ξιφασκία) και η Ειρήνη δοκίμασε την τύχη της στο «άθλημα των ευγενών».
Την ίδια περίοδο εγγράφηκε και ο μικρός, 12χρονος τότε, αδελφός της Ανδρέας στο ίδιο άθλημα. Μπορεί να μην έφτασε σε μεγάλες επιτυχίες η Ειρήνη, δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τον Ανδρέα Βγενόπουλο που με πείσμα και ιδρώτα αναδείχθηκε σε κορυφαίο οπλομάχο της χώρας, από τους καλύτερους που έχει βγάλει ποτέ η ελληνική ξιφασκία.
Για τις επιδόσεις του πρέπει να σημειώσουμε το εξής. Το 1965 που γράφτηκε στο τμήμα ο Ανδρέας Βγενόπουλος, η εφημερίδα ΟΜΑΔΑ μας πληροφορεί πως υπήρχαν ήδη γύρω στους 1000 οπλομάχους στον Παναθηναϊκό. Αντιλαμβάνεστε τον ανταγωνισμό που επικρατούσε για να φτάσει κάποιος στο σημείο να θεωρείται κορυφαίος. Να φτάσει κάποιος στο σημείο να αγωνιστεί σε Ολυμπιακούς Αγώνες με εντυπωσιακά αποτελέσματα και αποκλεισμό τελικά για… ένα σπασμένο ξίφος.
Όσο μεγαλουργούσε στο ξίφος και άφηνε άφωνους άπαντες, κυρίως λόγω του νεαρού της ηλικίας του, τα κατάφερνε εξίσου καλά και στα μαθήματα. Από «πιτσιρικάς» λάτρευε τα γράμματα. Ήταν μόλις 13 ετών όταν βραβεύτηκε για ποίημα που έγραψε για τον Παναθηναϊκό. Στα 16 του, ήταν πλέον ένας ώριμος και έτοιμος αρθρογράφος – αναλυτής και δεν είναι τυχαίο που απέκτησε δική του στήλη στο επίσημο περιοδικό της ΕΠΟ «Ελλάς Φουτ-Μπολ» με τίτλο «Ψυχολογία και Αθλητισμός».
«Ο αθλητισμός με ενδιαφέρει ως ένα ευρύ κοινωνικό φαινόμενο που έχει πολύ υλικό για μελέτη», έλεγε.
Παράλληλα με τον Παναθηναϊκό έμαθε και τα ταξίδια, αφού αυτό ήταν το επάγγελμα του πατέρα του. Το ιδανικό λοιπόν ήταν όταν τα συνδύαζε… Χαρακτηριστική περίπτωση το 1967, όταν παρέα με την αδελφή του και την οικογένεια Χατζησαράντου ταξίδεψαν στο Μόναχο για να δουν τους «πράσινους» να αντιμετωπίζουν τη Μπάγερν. Το αυτοκίνητο ξεχώριζε και έγινε θέμα των αθλητικών εφημερίδων, καθώς στο καπό και στην οροφή υπήρχαν δύο τεράστια τριφύλλια.
Με το πέρας της αθλητικής του σταδιοδρομίας ανέλαβε υπεύθυνος δημοσίων σχέσων της ΠΑΕ.
«Νομίζω ότι έφθασε πια για μένα ο καιρός για διαφορετική προσφορά στον αθλητισμό από εκείνη της αγωνιστικής δραστηριότητας. Ακόμη, πιστεύω σ’ αυτό που λένε “τόπο στα νιάτα” και νομίζω ότι η αποχώρηση μου θα αυξήσει το ενδιαφέρον για το άθλημα εκείνων των αθλητών που επιθυμούν να γίνουν πρωταθλητές Ελλάδος…» δηλώνει τον Ιανουάριο του 1982, ενώ για τα νέα του καθήκοντα υπόσχεται:
«Ίση μεταχείριση και ισοτιμία των δημοσιογράφων απέναντι των ειδήσεων του συλλόγου».
Αποχώρησε από το πόστο του στην ΠΑΕ τον Μάρτιο του 1983, μετά από ήττα από τον Ολυμπιακό. Ο τότε προπονητής της ομάδας Κωνσταντίνος Τσάκος είχε χαρακτηρίσει ήρωες του ποδοσφαιριστές του Τριφυλλιού. Η ατάκα-απάντηση του Βγενόπουλου κατά την παραίτησή του συζητήθηκε έντονα από τις αθλητικές εφημερίδες: «Ήρωες, ασφαλώς, είναι μόνο οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού».
Κλείνουμε με μία ωραία και άγνωστη στους περισσότερους ιστορία από τα αθλητικά χρόνια του Ανδρέα Βγενόπουλου… Τότε που πάτησε το χορτάρι της Λεωφόρου για να παίξει ποδόσφαιρο!
Οπλομάχοι εναντίον πυγμάχων
Άφησε το ξίφος και έπιασε την μπάλα. Φόρεσε ποδοσφαιρική ενδυμασία και πάτησε το χορτάρι της Λεωφόρου. Ο Ανδρέας Βγενόπουλος, μέλος της… ποδοσφαιρικής ομάδας των οπλομάχων του Παναθηναϊκού πήρε μέρος σε ένα πρωτότυπο παιχνίδι στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Τι προηγήθηκε; Ο Ξενοφώντας Χατζησαράντος, γενικός γραμματέας του Παναθηναϊκού και αρχηγός του τμήματος οπλομαχίας βρέθηκε στο εστιατόριο του Μίμη Δομάζου. Παρέα του ο αρχηγός της πυγμαχίας του Τριφυλλιού (και ιδρυτής του τμήματος) Λεωνίδας Ηλιόπουλος και ο πρόεδρος του Συλλόγου Λουκάς Πανουργιάς. Το κρασί, η παρέα, το γέλιο έφεραν στο τραπέζι την ιδέα. Περισσότερο με στοίχημα έμοιαζε… «Ας παίξουν τα δύο τμήματα έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που θα γράψει ιστορία».
Ηταν λίγες ημέρες πριν το πραξικόπημα, μόλις είχε μπει η άνοιξη του 1967, όταν 22 αθλητές που δεν θύμιζαν και τόσο ποδοσφαιριστές βρέθηκαν στον αγωνιστικό χώρο της Λεωφόρου για να δώσουν μία παράξενη μάχη.
Το παιχνίδι ολοκληρώθηκε υπό τα βλέμματα παραγόντων, αθλητών από όλα τα τμήματα και φυσικά φιλάθλων, με τους πυγμάχους του Παναθηναϊκού να επικρατούν εύκολα με 4-1. Από τη μία η υπεροχή σε μυϊκή δύναμη και από την άλλη η ατυχία των οπλομάχων που έπαιξαν με εννέα, καθώς από τα πρώτα λεπτά τραυματίστηκαν οι Ιωαννίδης και Καπερώνης, δεν άφηναν περιθώρια αμφισβήτησης για τον τελικό νικητή.
Πηγή: greenzone.gr
Ετικέτες: Αθλητές ξιφασκίας. Ανδρέας Βγενόπουλος.
