Κριτική του Γιώργου Λιβέρη
Η συγκέντρωση νέων εκλεκτών παικτών του Μπάσκετ γίνεται από τον Παναθηναϊκό με κριτήριο πως η ομάδα πρέπει κατ΄ αρχήν να είναι ελληνική, να σκοπεί στην ισχυροποίηση της Εθνικής μας Ομάδας και στοχεύει την προβολή της ποιότητας και της σχολής του εθνικού μας Μπάσκετ. Αυτό θα μας φέρει σε πλεονεκτική θέση ώστε να μην κινδυνεύουμε από την αδιαφορία ολίγων με όνομα παικτών ή των συλλόγων με ομοσπονδιακές βλέψεις που σαμποτάρουν την Εθνική Ομάδα.
Σήμερα ο Παναθηναϊκός έχει στο ρόστερ του ότι εκλεκτό σε νέο αίμα έχει να παρουσιάσει η χώρα μας. Εκτός από τον Λευτέρη Μποχωρίδη που αποκτήθηκε πρόσφατα, υπάρχουν ακόμη οι Λούντζης, Χαραλαμπόπουλος, Κόνιαρης, Παπαγιάννης χωρίς κανείς να ξεχνά και τους Παππά, Γιάνκοβιτς και Διαμαντάκο.
Βέβαια όταν συγκεντρώνει ένας Σύλλογος πολλούς φερέλπιδες νέους, κινδυνεύει να μην επιτύχουν όλοι τα προσδοκώμενα. Υπολογίζεται ότι μόλις το 50% των εφήβων αθλητών αποδίδει εξ ίσου καλά και στην κατηγορία ανδρών. Όταν συμβαίνει αυτό ο Σύλλογος, όχι μόνο βλέπει τις προσπάθειές του να πηγαίνουν χαμένες, αλλά και μεγάλα ποσά να έχουν πάει στράφι, όπως λέει ο λαός.
Θα σας φέρω μερικά παραδείγματα, γιατί αυτά σκιαγραφούν καλύτερα την πραγματικότητα.
Ας δούμε τον Χρήστο Μηριούνη. Γεννήθηκε το 1972 και το 1992 ήταν πρωταθλητής Ευρώπης Νέων. Το 1996 ήταν Πρωταθλητής Ανδρών στην Ευρώπη και εκεί τελείωσε. Δηλαδή δεν πήγε το 1996 στην Ατλάντα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου καταταγήκαμε 5οι. Και όμως ο Μηριούνης ήταν μια σπάνια περίπτωση δεδομένου ότι είχε κληθεί ταυτόχρονα στην Εθνική Εφήβων και Ανδρών. Μπορεί να έφταιγε ο προπονητής Μπόζινταρ Μάλκοβιτς που δεν τον «έβλεπε», μπορεί να υπήρχαν και άλλοι λόγοι, όμως ίσχυσε ο κανόνας που υποστηρίζει: «Όλοι οι έφηβοι δεν αποδίδουν και ως άνδρες».
Αντίθετα ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, που γεννήθηκε το 1974 μετείχε 2 φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες το 1996 και το 2004 και τις 2 φορές ήταν 5ος. Επίσης ο Αντώνης Φώτσης πραγματοποίησε μια άριστη πορεία ως έφηβος και ως άνδρας. Χάλκινο Μετάλλιο Ευρώπης το 1998 ως Έφηβος, Πρωταθλητής Ευρώπης το 2005 στους Άνδρες, ενώ ήταν και 5ος στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004. Τα ίδια ισχύουν τόσο για τον Νίκο Οικονόμου που γεννήθηκε το 1973, όσο και για τον Δημήτρη Παπανικολάου (1977), άλλο εάν ήταν λοξή η πορεία του στις μεταγραφές. Επίσης φυσιολογική ήταν η εξέλιξη του Γιώργου Σιγάλα (γενν. το 1971) όσον αφορά την ηλικιακή πορεία του.
Επομένως ενώ το ρίσκο είναι μεγάλο για έναν σύλλογο, η προσπάθεια είναι απόλυτα θετική για την εθνική μας ενότητα.