Γιώργος Ζαμπέτας. Ένας απλός άνθρωπος, ένας καθηγητής του μπουζουκιού, ένας αγνός Παναθηναϊκός.
Γεννήθηκε στο Μεταξουργείο στις 25 Ιανουαρίου 1925 και πέθανε σαν σήμερα το 1992. Σε μικρή ηλικία φάνηκε η κλίση του προς τη μουσική. Αντλούσε την έμπνευση του από διάφορους ήχους του περιβάλλοντος του. Στην εφηβική του ηλικία, η οικογένεια του μετακόμισε στο Αιγάλεω. Αυτό το γεγονός σηματοδότησε τη μετέπειτα ζωή του. Τραγούδια του για τον απλό λαό, είναι εμφανώς επηρεασμένα από το δυτικό προάστειο της πρωτεύουσας.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας ήταν ένας καλλιτέχνης που δεν επιζητούσε τη δημοσιότητα ούτε το χρήμα. Έπαιζε το “ζητιανόξυλο” του και πάντα με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο, μάγευε τον περίγυρο του. Ένας άλλος μεγάλος τραγουδιστής, ο Δημήτρης Μητροπάνος, δήλωσε για το Γιώργο Ζαμπέτα ότι ήταν ο μοναδικός καλλιτέχνης που τον έιχε βοηθήσει στο ξεκίνημα της καριέρας του, χωρίς να περιμένει κάποιο αντάλλαγμα. Το τραγούδι του εξουσία να μου έδιναν, λέει αυτό που έπρεπε να γίνεται απ’ όλους τους καλλιτέχνες. Ο Ζαμπέτας έκανε αυτό που γόυσταρε. Έγραψε τραγούδια για πολλούς καλλιτέχνες (Βίκυ Μοσχολιού, Σταμάτης Κόκοτας, Μαρινέλλα, Τόλης Βοσκόπουλος κ.α). Πολλά τραγούδια δικά του, ερμηνεύτηκαν σε παλιές ταινίες, ειδικά του Αλέκου Σακελλάριου, από εξέχουσες προσωπικότητες όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ.
Ένας “τρελός” με τη μουσική και απλός άνθρωπος, τι άλλη ομάδα μπορούσε να υποστηρίζει, πλην του μεγαλύτερου Συλλόγου στην Ελλάδα; Η τρέλα του για το Τριφύλλι ήταν και είναι γνωστή. Ο Γιώργος Ζαμπέτας ήταν παρών στην κορυφαία στιγμή του Παναθηναϊκού στα 105 χρόνια ύπαρξης αυτού. Στον τελικό του Κυπέλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, στις 2 Ιουνίου 1971 στο στάδιο Wembley, στο Λονδίνο. Ο μεγάλος Τάκης Οικονομόπουλος, ο τερματοφύλακας της μεγάλης εκείνης ομάδας του Παναθηναϊκού, μοιράστηκε μαζί μας την πιο κάτω ανάμνηση: «Καθόμαστε στο τραπέζι για το φαγητό, και ο Ζαμπέτας φωνάζει την γκαρσόνα και της λέει «Μαντεμουαζέλ, ένα κόφι πλιζ (coffee please) με πολλές φουσκάλες. Η γκαρσόνα τον κοίταξε λοξά και μας λέει λόκο λόκο (loco, loco), δηλ. τρελός!
Στην πιο πάνω φωτογραφία, φαίνεται η ειλικρινής χαρά του Ζαμπέτα για το τεράστιο επίτευγμα της ομάδος του, επίτευγμα που δεν ισοφαρίστηκε από καμία άλλη ελληνική ομάδα.
Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή αυτός ο τεράστιος μπουζουκτζής και τραγουδιστής. Εμείς όμως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτόν τον ειλικρινή καλλιτέχνη. Η μουσική του θα ζει αιώνια μέσα στις καρδιές μας. Οποιοσδήποτε ταξιδιώτης επισκεφθεί τη μοντέρνα Αθήνα με ένα σαραβαλάκι, να μην φοβάται αν χαθεί ή δεν έχει δρόμο να διαβεί. Να αράξει σε ένα καπηλειό με την παλιοπαρέα και να μην του καίγεται καρφάκι. Κι ας πιει κάτι στη μνήμη του Γιώργου Ζαμπέτα.
Καλά να περνάς εκεί ψηλά καλέ μας άνθρωπε! Παίξε τις πενιές σου μαζί με τους υπόλοιπους αθάνατους καλλιτέχνες. Τα τραγούδια σας θα μας συντροφεύουν για πάντα. Και χίλια περιστέρια να σου φιλούν τα χέρια..
H.S.
Πηγή: paoabroad.com
Ετικέτες: Γιώργος Ζαμπέτας. Καλλιτέχνες.
